Het indrukwekkende Cambodja
18 oktober 2017 - Siem Reap, Cambodja
Zo en dat was dan alweer Cambodja. Ruim een week hebben we mogen genieten van dit mooie land. Een week waarin we veel gezien en gedaan hebben. Een week waarin we ook vooral veel geleerd hebben over Cambodja en haar geschiedenis.
Om te beginnen in Siem Reap. We bleven er een nachtje langer dan dat we van ter voren gedacht hadden, want wat was het er fijn. Leuke straatjes, veel nightmarkets en een gave pubstreet. Op onze eerste avond kwamen we het Nederlandse stel, Marcel en Rachel, bij toeval weer tegen waarmee we de Gibbon Experience gedaan hadden. We besloten de dag erna samen met een tuktuk de tempels van Angkor te gaan bezoeken. De entreeprijs hebben ze flink omhoog gegooid, maar de moeite waard was het zeker. Schitterende oude tempels op een stuk van heel veel hectare ( hoeveel geen idee, maar het was enorm groot;) ) We zijn begonnen met, Angkor Wat, de meest bekende en zijn daarna nog naar een stuk of vier andere geweest. Onder andere naar de tempel waar de film Tomb Raider is opgenomen. Deze is begroeid met allemaal grote bomen en hun wortels, ontzettend gaaf. De ochtend en middag vlogen voorbij. We besloten in de avond nog een hapje te eten met Marcel en Rachel, waarna we samen de nightmarket bezochten én de pubstreet opzochten. Aangezien een halve liter bier hier omgerekend zo'n 0,35 eurocent kost, kunnen jullie waarschijnlijk al raden hoe de avond verliep.. Na heel wat dansjes en drankjes meende we dat we nog wel even konden gaan zingen in de karaoke bar. We gingen met volle moed met z'n vieren met de lift naar boven en oefenden alvast ons répertoire. Eenmaal boven bleek het toch net een ander soort karaoke bar te zijn als dat we in gedachten hadden. We lieten ons echter niet kennen en vroegen of ze 'Andrew Heezes' konden draaien. Toen ze dat naar onze grote verbazing niet hadden hebben we ze even getrakteerd op 'Kleine jongen' en 'Brief voor mijn moeder'. We zijn al best vaak vreemd aangekeken afgelopen reis, maar ik denk dat deze toch op nummer 1 komt te staan.. Maar goed, na dit moment was het tijd om onze bedjes op te gaan zoeken. De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen (lees: uitgekaterd) en hebben we Siem Reap te voet verkend. In de avond kwamen we Marcel en Rachel weer tegen. We zijn nog even samen de markt opgelopen en hebben daar, bij toeval, ook nog een Ladyboy showtje meegepakt. De volgende ochtend hadden we afgesproken om met hen weer op pad te gaan. Ditmaal hebben we de tuktuk naar de haven voor de floating village genomen. Op een bootje voeren we door het dorp wat op metershoge palen is gebouwd. In het regenseizoen gaat alles per boot en in het droogseizoen is het een zandvlakte. Heel apart om te zien hoe hier dan ook wordt geleefd op bootjes. Op onze terugweg hebben we nog 2 locals meegenomen naar wal. Het jongetje was erg geïnteresseerd in mijn camera en langzaam kon ik hem met handen en voeten alles uitleggen zodat hij zelf foto's kon gaan maken. Hij pakte het snel op en genoot er zichtbaar van, net zoals wij van hem genoten. Dat zijn vaak toch wel de heerlijke momenten, de onderlinge communicatie met handen en voeten. Eenmaal terug in Siem Reap hebben we nog even een afsluitend etentje gehad met Marcel en Rachel. We zien ze de komende tijd niet meer, maar we hebben een hele grote kans dat we elkaar gaan kruisen in Vietnam en dat vinden we leuk!
De volgende ochtend vertrokken we voor een 6,5 uur durende busrit richting Phnom Penh, de hoofstad van Cambodja. Daar aangekomen hebben we wat gegeten en zijn we op bed gaan liggen voor een filmpje. Het was echter niet zo maar een film. De dag erna wilden we de S21 gevangenis en de Killing Fields gaan bezoeken. De film 'First they killed my father' is sinds dit jaar uitgekomen en is geregisseerd door Angelina Jolie (voor de geïnteresseerde, de film staat sinds kort op Netflix). Zij is ambassadeur van Cambodja en heeft vele projecten hier lopen. Cambodja heeft namelijk een indrukwekkende, nare geschiedenis. De film vertelt een verhaal over de oorlog die hier tussen 1975 en 1979 heeft plaats gevonden. In die tijd kwam de rode Khmer in opstand tegen het regime van de Cambodjaanse leider. Hij werkte mee met de Amerikaanse overheid, welke een oorlog voerde in Vietnam en Cambodja bombardeerden. Ze wilde hun land terug en vochten voor gelijkheid. Ze werden na de bevrijding de eerste paar uur dan ook gezien als helden en waarschuwde iedereen om weg te gaan uit Phnom Penh voor Amerikaanse bombardementen in de stad. Echter werd iedereen verdreven uit de steden en gebracht naar kampen op het platteland. Iedereen die ook maar iets te maken had met de leider of niet helemaal gelijk was moest gaan werken voor de Rode Khmer in kampen. Alleen al als je voor de overheid werkte, in een stad woonde of iets van luxe bezat zoals een bril. Mensen hadden vaak geen flauw idee wat er gebeurde en vooral waarom. Het resulteerde erin dat de rode Khmer steeds extremistischer werd en een gruwelijke vorm van hun ideaalbeeld vormden. Ze vermoorden iedereen die om het kleinste niet voldeed aan dat beeld.
De volgende dag zijn we eerst naar de S21 gevangenis gegaan, deze wordt ook wel Tuol Sleng genocidemuseum genoemd. Het was een uiterst geheim centrum in een netwerk van bijna 200 gevangenissen waar mensen werden gefolterd door de Rode Khmer. Dit deden ze om bij mensen valse verklaringen eruit te martelen om zo op papier te hebben dat hun gang van zaken niet voor niks was. In S21 werden tussen de 12.000 en 20.000 mensen gevangen gehouden. Er waren slechts 12 overlevenden.
Gevangenen van S21 werden, vaak na een verklaring, naar de 'moordvelden' van Choueng Ek gebracht, geëxecuteerd en begraven in massagraven. Ook wel de Killing Fields genoemd, deze waren er echter honderden in het land. We brachten een bezoek aan Choueng Ek. Alhoewel S21 al diepe indruk op ons maakten, was het gevoel bij Choueng Ek nog heftiger. Het werd echt. We zagen de massagraven, waar nog steeds door aardverschuivingen en regenval botten, schedels en kleding naar boven komen. Eenmaal in de 2 maanden maken de medewerkers een ronde om deze veilig te stellen. Vooral de kleding, waar je soms overheen moest stappen, maakt dat het voor mij heel heftig was. Het meest heftige vond ik echter een boom, welke 'Chankiri boom’ (moord boom) wordt genoemd en dat is niet voor niks.. Naar mate de oorlog vorderde werden kogels al snel te duur voor de Rode Khmer. Volwassenen werden met een hard voorwerp tegen het hoofd geslagen, in een graf gegooid en de keel doorgesneden. De kinderen en baby's werden, vaak voor de ogen van hun moeder, doodgeslagen tegen die ene boom. Je zag dat dit op iedereen enorme indruk maakte en zelfs nu ik er over schrijf bekruipt er me zo'n naar gevoel..
In een prachtig monument liggen duizenden schedels van de slachtoffers. Welke gebruikt wordt als herdenkingsplek. Deze slachtoffers zijn geïdentificeerd en onderzocht, voornamelijk voor het proces tegen leden van de Rode Khmer.
Kortom Cambodja heeft een zeer indrukwekkende geschiedenis, welke ook nu nog steeds op een bepaalde manier zich voortzet. Op straat merk je er echter weinig van, ze zijn ontzettend vriendelijk en goedlachs. We hebben er respect voor gekregen, wetende dat een kwart van de bevolking in die 4 jaar vermoord is en iedereen vanaf 40 jaar dit bewust heeft meegemaakt.
Na nog een chilldagje waarin we alle indrukken hebben verwerkt zijn we vanochtend teruggereden naar Siem Reap. Hier zitten we momenteel op het vliegveld op onze vlucht te wachten die ons zo naar Hanoi brengt. Morgenvroeg komen Marijke en Bryan eindelijk aan en daar hebben we ontzettend veel zin in! Vertrouwde gezichten en top gezelschap!
PS. Een kort filmpje die we gemaakt hebben van S21 en de Killing Fields is te zien onder het kopje video. Hierbij wel de mededeling dat deze als schokkend ervaren kan worden.
Om te beginnen in Siem Reap. We bleven er een nachtje langer dan dat we van ter voren gedacht hadden, want wat was het er fijn. Leuke straatjes, veel nightmarkets en een gave pubstreet. Op onze eerste avond kwamen we het Nederlandse stel, Marcel en Rachel, bij toeval weer tegen waarmee we de Gibbon Experience gedaan hadden. We besloten de dag erna samen met een tuktuk de tempels van Angkor te gaan bezoeken. De entreeprijs hebben ze flink omhoog gegooid, maar de moeite waard was het zeker. Schitterende oude tempels op een stuk van heel veel hectare ( hoeveel geen idee, maar het was enorm groot;) ) We zijn begonnen met, Angkor Wat, de meest bekende en zijn daarna nog naar een stuk of vier andere geweest. Onder andere naar de tempel waar de film Tomb Raider is opgenomen. Deze is begroeid met allemaal grote bomen en hun wortels, ontzettend gaaf. De ochtend en middag vlogen voorbij. We besloten in de avond nog een hapje te eten met Marcel en Rachel, waarna we samen de nightmarket bezochten én de pubstreet opzochten. Aangezien een halve liter bier hier omgerekend zo'n 0,35 eurocent kost, kunnen jullie waarschijnlijk al raden hoe de avond verliep.. Na heel wat dansjes en drankjes meende we dat we nog wel even konden gaan zingen in de karaoke bar. We gingen met volle moed met z'n vieren met de lift naar boven en oefenden alvast ons répertoire. Eenmaal boven bleek het toch net een ander soort karaoke bar te zijn als dat we in gedachten hadden. We lieten ons echter niet kennen en vroegen of ze 'Andrew Heezes' konden draaien. Toen ze dat naar onze grote verbazing niet hadden hebben we ze even getrakteerd op 'Kleine jongen' en 'Brief voor mijn moeder'. We zijn al best vaak vreemd aangekeken afgelopen reis, maar ik denk dat deze toch op nummer 1 komt te staan.. Maar goed, na dit moment was het tijd om onze bedjes op te gaan zoeken. De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen (lees: uitgekaterd) en hebben we Siem Reap te voet verkend. In de avond kwamen we Marcel en Rachel weer tegen. We zijn nog even samen de markt opgelopen en hebben daar, bij toeval, ook nog een Ladyboy showtje meegepakt. De volgende ochtend hadden we afgesproken om met hen weer op pad te gaan. Ditmaal hebben we de tuktuk naar de haven voor de floating village genomen. Op een bootje voeren we door het dorp wat op metershoge palen is gebouwd. In het regenseizoen gaat alles per boot en in het droogseizoen is het een zandvlakte. Heel apart om te zien hoe hier dan ook wordt geleefd op bootjes. Op onze terugweg hebben we nog 2 locals meegenomen naar wal. Het jongetje was erg geïnteresseerd in mijn camera en langzaam kon ik hem met handen en voeten alles uitleggen zodat hij zelf foto's kon gaan maken. Hij pakte het snel op en genoot er zichtbaar van, net zoals wij van hem genoten. Dat zijn vaak toch wel de heerlijke momenten, de onderlinge communicatie met handen en voeten. Eenmaal terug in Siem Reap hebben we nog even een afsluitend etentje gehad met Marcel en Rachel. We zien ze de komende tijd niet meer, maar we hebben een hele grote kans dat we elkaar gaan kruisen in Vietnam en dat vinden we leuk!
De volgende ochtend vertrokken we voor een 6,5 uur durende busrit richting Phnom Penh, de hoofstad van Cambodja. Daar aangekomen hebben we wat gegeten en zijn we op bed gaan liggen voor een filmpje. Het was echter niet zo maar een film. De dag erna wilden we de S21 gevangenis en de Killing Fields gaan bezoeken. De film 'First they killed my father' is sinds dit jaar uitgekomen en is geregisseerd door Angelina Jolie (voor de geïnteresseerde, de film staat sinds kort op Netflix). Zij is ambassadeur van Cambodja en heeft vele projecten hier lopen. Cambodja heeft namelijk een indrukwekkende, nare geschiedenis. De film vertelt een verhaal over de oorlog die hier tussen 1975 en 1979 heeft plaats gevonden. In die tijd kwam de rode Khmer in opstand tegen het regime van de Cambodjaanse leider. Hij werkte mee met de Amerikaanse overheid, welke een oorlog voerde in Vietnam en Cambodja bombardeerden. Ze wilde hun land terug en vochten voor gelijkheid. Ze werden na de bevrijding de eerste paar uur dan ook gezien als helden en waarschuwde iedereen om weg te gaan uit Phnom Penh voor Amerikaanse bombardementen in de stad. Echter werd iedereen verdreven uit de steden en gebracht naar kampen op het platteland. Iedereen die ook maar iets te maken had met de leider of niet helemaal gelijk was moest gaan werken voor de Rode Khmer in kampen. Alleen al als je voor de overheid werkte, in een stad woonde of iets van luxe bezat zoals een bril. Mensen hadden vaak geen flauw idee wat er gebeurde en vooral waarom. Het resulteerde erin dat de rode Khmer steeds extremistischer werd en een gruwelijke vorm van hun ideaalbeeld vormden. Ze vermoorden iedereen die om het kleinste niet voldeed aan dat beeld.
De volgende dag zijn we eerst naar de S21 gevangenis gegaan, deze wordt ook wel Tuol Sleng genocidemuseum genoemd. Het was een uiterst geheim centrum in een netwerk van bijna 200 gevangenissen waar mensen werden gefolterd door de Rode Khmer. Dit deden ze om bij mensen valse verklaringen eruit te martelen om zo op papier te hebben dat hun gang van zaken niet voor niks was. In S21 werden tussen de 12.000 en 20.000 mensen gevangen gehouden. Er waren slechts 12 overlevenden.
Gevangenen van S21 werden, vaak na een verklaring, naar de 'moordvelden' van Choueng Ek gebracht, geëxecuteerd en begraven in massagraven. Ook wel de Killing Fields genoemd, deze waren er echter honderden in het land. We brachten een bezoek aan Choueng Ek. Alhoewel S21 al diepe indruk op ons maakten, was het gevoel bij Choueng Ek nog heftiger. Het werd echt. We zagen de massagraven, waar nog steeds door aardverschuivingen en regenval botten, schedels en kleding naar boven komen. Eenmaal in de 2 maanden maken de medewerkers een ronde om deze veilig te stellen. Vooral de kleding, waar je soms overheen moest stappen, maakt dat het voor mij heel heftig was. Het meest heftige vond ik echter een boom, welke 'Chankiri boom’ (moord boom) wordt genoemd en dat is niet voor niks.. Naar mate de oorlog vorderde werden kogels al snel te duur voor de Rode Khmer. Volwassenen werden met een hard voorwerp tegen het hoofd geslagen, in een graf gegooid en de keel doorgesneden. De kinderen en baby's werden, vaak voor de ogen van hun moeder, doodgeslagen tegen die ene boom. Je zag dat dit op iedereen enorme indruk maakte en zelfs nu ik er over schrijf bekruipt er me zo'n naar gevoel..
In een prachtig monument liggen duizenden schedels van de slachtoffers. Welke gebruikt wordt als herdenkingsplek. Deze slachtoffers zijn geïdentificeerd en onderzocht, voornamelijk voor het proces tegen leden van de Rode Khmer.
Kortom Cambodja heeft een zeer indrukwekkende geschiedenis, welke ook nu nog steeds op een bepaalde manier zich voortzet. Op straat merk je er echter weinig van, ze zijn ontzettend vriendelijk en goedlachs. We hebben er respect voor gekregen, wetende dat een kwart van de bevolking in die 4 jaar vermoord is en iedereen vanaf 40 jaar dit bewust heeft meegemaakt.
Na nog een chilldagje waarin we alle indrukken hebben verwerkt zijn we vanochtend teruggereden naar Siem Reap. Hier zitten we momenteel op het vliegveld op onze vlucht te wachten die ons zo naar Hanoi brengt. Morgenvroeg komen Marijke en Bryan eindelijk aan en daar hebben we ontzettend veel zin in! Vertrouwde gezichten en top gezelschap!
PS. Een kort filmpje die we gemaakt hebben van S21 en de Killing Fields is te zien onder het kopje video. Hierbij wel de mededeling dat deze als schokkend ervaren kan worden.
Geniet komende 2 weken samen met Bryan en Marijke van Vietnam!!
Groetjes vanuit Gastel, Stijn Anouk Willem Pap en Mam.