Het nagenieten is begonnen.

’En hoe was het?'' ''Ja echt ontzettend gaaf. Het is zo vet, zo bijzonder.’’ Ik denk dat dat de afgelopen weken de meest voorkomende vraag in onze oren is geweest. Super leuk hoeveel mensen er naar vragen en heel grappig om te zien hoeveel mensen ons blog hebben gevolgd waar we geen weet van hadden. Het blijft echter moeilijk om antwoord te geven op deze vragen. Zelfs op de vraag: “En wat vond je het aller gaafste?” is eigenlijk geen simpel antwoord te geven. Het verhaal over de reis wordt nooit saai om te vertellen. Iedere keer heeft het een ander onderwerp. De activiteiten, het eten, de ziekenhuisbezoeken, de landen, de mensen etc. in ieder geval genoeg om ieder gesprek wat af te wisselen haha.

Ja, we zijn gewoon we al weer 3 weken thuis. Raar en fijn tegelijk. De weken zijn omgevlogen, maar wat lijkt het alweer lang geleden dat we in de heerlijke zon zaten. 

Even terug naar waar we geëindigd waren, in de Filipijnen na onze geweldige TAO expeditie. Na Manilla vlogen we door naar Dubai. Ten eerste omdat het goedkoper was, ten tweede omdat het halverwege lag qua vluchturen en we alvast konden wennen aan wat tijdsverschil en ten derde omdat we Dubai leuk vonden om nog even mee te pikken. Laat in de avond kwamen we aan in onze kamer geboekt via AIR BNB. We sliepen bij een Indiaans gezin wat al jaren in Dubai woont en werden hartelijk ontvangen. Na een korte kennismaking zijn we als een blok in slaap gevallen. De volgende ochtend heeft de eigenaar ons weggebracht naar het dichtstbijzijnde station. Lopend moet je de weg namelijk aardig kennen in Dubai, want werkelijk overal kruisen wegen elkaar. Hier namen we de metro naar het centrum, waar we al meteen in aanmerking kwamen met de regeltjes in Dubai. Mannen en vrouwen/kinderen moesten gescheiden staan in de wagons én er mocht geen kauwgom gekauwd worden in de metro. Nadat we daar via via achter waren gekomen waren we echter al bijna in het centrum wat gekenmerkt wordt door de grootste toren ter wereld, de Burj Khalifa. Hier omheen staan net wat kleinere gebouwen en een daarvan is de grootste shopping mall ter wereld. Hier zijn we dan ook eerst ‘even’ een kijkje gaan nemen. We zijn een aantal keren de weg kwijt geraakt, want hij is echt ontzettend groot. Aangezien je iedere keer in een andere hal loopt merk je het niet direct, maar aangezien we hier toch zeker twee uur rond hebben gelopen zonder ergens twee keer te zijn geweest geeft het toch wel aan hoe gigantisch het is. Hierna zijn we buiten bij het water wat gaan drinken om hierna in de Burj Khalifa naar boven te gaan. De lift gaat in precies 1 minuut naar de 124e etage van het gebouw, waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt. Het is raar als je bedenkt dat dit alles in 2004 nog een zandvlakte was en je nu niks anders ziet dan gebouwen, wegen en water. In de avond hebben we de fonteinshow nog mogen zien, waarna onze jetlag en vermoeidheid begon toe te slaan. Terug gekomen bij onze kamer heeft Rick de finale van Expeditie Robinson gekeken en ik heb alleen de eerste 10 minuten ervan meegekregen. De volgende ochtend hebben we op ons gemak alle spullen ingepakt. We moesten iets meer strategisch te werk gaan dit keer omdat onze backpacks maar 15 kilo mochten wegen. Nu zou je denken, na 15 vluchten weet je toch wel hoeveel hij weegt. Nou, nee.. Het is namelijk zo dat onze backpacks zelfs in twee dagen tijd 3 kilo konden schelen op verschillende luchthavens. De weegschalen op de band bij het inchecken verschillen dus behoorlijk. Dus wij wilde het zekere voor het onzekere nemen en zoveel mogelijk kilo’s proberen in onze daypacks te proppen.  Hierna zijn we nog even na de supermarkt gegaan en hebben we heerlijk in het park gepicknickt waar we genoten hebben van de laatste stralen zon. Waarna we op tijd vertrokken zijn naar de luchthaven voor onze vlucht naar Amsterdam. Wat je dan voelt is zo raar, je wilt wel naar huis, je wilt niet naar huis. Je beseft dat dit de laatste uren zijn van onze reis samen en er gaan van allerlei gedachtes en gevoelens door je heen.  Die gedachtes en gevoelens heb ik dan ook op ‘papier’ proberen te zetten op het vliegveld en gepost op mijn Facebook:
 

Zo, en dan zijn we alweer 5 maanden verder..

Ze zijn letterlijk en figuurlijk voorbij gevlogen, wat was dit intens gaaf om te mogen doen. Het is de hele ervaring die het onvergetelijk maakt, want wat hebben we toch een gave wereld!! Schitterende natuur, nog mooiere mensen en fijne culturen. Ik voel me zo dankbaar dat we onszelf de kans en tijd hebben gegeven om dit te mogen meemaken. Om te zien dat in ieder land rotte appels leven, maar bovenal te weten dat we met prachtige mensen samen leven op deze aardbol. Mensen waar wij, en dan mag ik best praten voor alle Nederlanders, nog wat van kunnen leren als het gaat om dankbaarheid en het respecteren van elkaar en elkaars culturen. Die hard werken en toch heel relaxt samen leven, doordat ze veel minder leven met tijd en verwachtingen. Het veel minder leven als individu.

Ik ga het enorm missen. Het hebben van de mooiste, grappigste gesprekken met 'vreemden', de eenvoud van het leven, het zien van allerlei mooie plekjes en de hele positieve vibe. Het klonk namelijk altijd als een behoorlijk cliché, maar reizen maakt je echt rijker. Je beseft hoe ontzettend goed we het in Nederland hebben. Dat iedereen recht heeft op onderwijs en gezondheidszorg is zo'n ontzettende luxe!! Daarentegen hoop ik dat ik wat mee kan nemen naar Nederland over alles wat ik de afgelopen maanden geleerd heb, van anderen en van mezelf.

Maar voor nu is het tijd om het vliegtuig in te stappen, op naar Amsterdam. Op naar onze lieve familie en vrienden. Op naar heel veel knuffels. Op naar kerst. Op naar de kaas!


 Het is wat ik toen voelde en nog steeds voel. Ik ben zó ongelofelijk dankbaar dat we dit samen hebben gedaan, dat we de liefste mensen hebben leren kennen en de mooiste dingen hebben mogen zien.

Bij terugkomst op Schiphol stond ons nog een verassing te wachten. Onze hele familie stond er, mét spandoek en dat gewoon om 00:30 in de nacht. Echt heel erg leuk en lief. Ze hadden ook nog eens busje geregeld waar we dus met z’n allen in konden. Het busje was compleet versierd en inclusief kaasblokjes! Top organisatie. Bij thuiskomst zijn Rick en ik bibberend in bed gekropen, want wat hadden wij het koud! En ik twijfelde in het vliegtuig nog of ik bij het uitstappen mijn slippers aan zou houden haha. Je vergeet toch ergens hoe koud het echt kan zijn.
Na een paar uur slaap werd ik alweer om 06.30 wakker, Filipijnse tijd was het al middag en ik rammelde van de honger. Aangezien de honger het won van de slaap begon de dag lekker vroeg. In de ochtend hadden we een kappersbezoekje gepland staan om alles weer een beetje recht te knippen. Waarna we eerst alle opa’s en oma’s, en ons nieuwe kleine vriendinnetje zijn gaan bezoeken. Voordat we het wisten was het al kerstavond en zaten we alweer aan de gourmet. Het was heerlijk om de kerstdagen en daarna op mijn verjaardag iedereen weer te zien, maar we merkten dat het allemaal nog iets te snel was. We trokken het niet. Dat klinkt dramatischer als dat het was, maar ik werd ziek met kerst, of was eigenlijk gewoon nog steeds niet beter, en Rick trok met name de drukte niet. Acclimatiseren viel ons wat zwaarder dan we hadden verwacht en zelfs nu zijn we nog niet helemaal ‘geland’. Hoe gek dat ook klinkt en voelt, maar het hoort erbij is ons verteld.

We denken nog vaak aan terug aan afgelopen maanden en telkens blijven er herinneringen omhoog komen, we hebben nog bijna dagelijks contact met de mensen uit Uganda en maken stiekem al weer plannen/dromen over onze volgende trip. Maar eerst back to work, op naar een huisje. Het samenleven beviel ons wel.