Opweg naar Brabant

Sabaidee allemaal!

We hebben weer een hele belevenis achter de rug die we natuurlijk graag weer met jullie delen ;)

Vanuit Vang Vieng zijn we doorgereisd naar Thakhek. In het dorpje zelf is geen klap te beleven, maar we gingen erheen voor de omgeving. Onze planning was om een 3-daagse brommertocht te doen die bekend is onder vele reizigers. De eerste dag hebben we vooral veel op de brommer gezeten. Wat ons opviel waren de verschillende landschappen die elkaar in rap tempo opvolgde. Van de jungle tot bergen en van meren tot het platteland. Het was allemaal prachtig om te zien. Aangekomen bij de accomodatie heb ik (Rick) nog een hengel uitgegooid en wonder boven wonder ook nog een vis gevangen. 's Avonds hebben we nog een kleine boottrip over een van de meren meegepikt die aangeboden werd door ons hostel. Het eten wat we geserveerd kregen in het restaurant bij de aanlegsteiger was heerlijk. Zo'n goed vlees hadden we nog niet veel gehad op reis. De volgende dag was onze eindbestemming een resort in de buurt van een grot. Om er te komen moesten we een heel stuk over wegen rijden die niet zo goed onderhouden waren. Dat was ook goed te voelen aan onze konten. We waren bij aankomst van het resort ook erg blij dat we de brommer af konden. Het opvallende was dat er verder niemand in het resort was, dus hadden het hele resort voor onszelf. De dag erna hebben we de Kong Lor grot bezocht. 7,5 kilometer met een bootje door een grot met enkel een hoofdlampje op. Zeer indrukwekkend om de grote van deze grot te aanschouwen. Daarna zijn we weer terug gebrommert naar Thakhek, waar we om 1 uur 's nachts de tuk tuk naar de slaapbus hadden, die ons naar Pakse zou brengen. Onze uiteindelijke bestemming was een guesthouse in Don Som, dicht bij de grens van Cambodja. We wisten dat de trip er naartoe een lastige zou worden, maar besloten dit avontuur toch aan te gaan. Het guesthouse ligt namelijk op een eiland en wordt gerund door de enige westerling van de 7000 inwoners. En laat die man nu net een Brabander zijn en ook nog eens uit Oirschot komen ;p. Sander en zijn vrouw zijn net een jaar bezig met het guesthouse en zijn nog niet heel bekend onder de toeristen. Daarom voor ons een goede rede om daar een kijkje te gaan nemen.

Na die flinke brommertrip waren we wel toe aan wat nachtrust, maar daar dacht mijn buurman in de bus anders over. Langs mij lag een blije local die vanalles probeerde te vragen. Telkens als ik dacht in slaap te vallen tikte hij mij weer aan om op z'n houtje touwtje Engels zichzelf verstaanbaar te maken. Door zijn aanstekelijke lach en vriendelijkheid kon ik moeilijk boos op hem worden en beloot maar om met hem mee te lullen. Langs hem lag een monnik die enigzins Engels kon en vroeg of wij na de rit in de slaapbus een lift wilde richting Don Som (onze eindbestemming). Na 3 uurtjes slapen stapte we over in de pick-up truck die de monnik op kwam halen. Eerst werden er twee stops gemaakt om een broodje te eten en nog drie andere mensen op te halen. Onderweg werden we door de Laotiaanse inzittende getracteerd op lotus. Deze bloem bevat een soort zaden die eetbaar zijn. Ook moest er nog een stop gemaakt worden om een grote wasmachine de truck in te laden die op de eindbestemming afgeleverd werd. Daar aangekomen moesten we nog 30 kilometer tot onze eindbestemming. We werden verwezen naar de straat waar we een kwartier later met een lokaal busje mee konden richting Khinak. We vroegen of we afgezet konden worden bij de markt zodat we daar de veerpond naar het eiland konden pakken. Een half uur later stopte we bij Khinak en de chauffeur wees in de richting van de markt. We hadden nog niet ontbeten en kozen ervoor om bij het dichtsbijzijndste restaurant wat te eten. De eigenaresse en haar zoon waren Vietnamees en verstonden geen woord Engels, dus hebben we ons verstaanbaar gemaakt via Google Translate. Lang leve de technologie van tegenwoordig! Na het ontbijt besloten we onze weg te vervolgen naar de markt die niet 50 meter verderop lag (zoals de chauffeur dat zei) maar 1500 meter. Daar staken we de Mekong over naar het eiland met een zelf geknutselde veerpond. Hierna moesten we over onverharde paden en wankelige bruggetjes het dorpje zien te vinden. De eigenaar rade ons aan om de dorpsbewoners te vragen naar de weg. Zij stuurde ons een paadje in dwars door een bananentuin. Met onze 20 kilo aan bagage (per persoon... pfff) slenterde we door de modder, over zelf gefabriceerde bruggetjes en ondergelopen grasvelden opzoek naar die Brabander. Van onze slippers was weinig schoons meer over dus besloten die maar uit te doen en op blote voeten verder te struimen. Na een half uur lopen zagen we een bordje met daarop DSR (Don Som Riverside). Halleluja we zijn er!

Na een welkomsdrankje heb ik even mijn ogen dicht gegooid in de hangmat. Nadat we gesetteld waren heeft Sander ons het dorpje rondgeleidt. Door zijn vloeiend Laotiaans kan hij gemakkelijk contact leggen met de bewoners. Doordat het oogstseizoen is en bijna het hele eiland vol staat met rijstvelden waren de boeren volop rijst aan het verzamelen. Op het eiland kregen we echt een goed beeld hoe de arme Laotiaanse bevolking leeft. Sander vertelde ons dat 70% van de mensen in Laos nog boer is en dat Laos nog bij de derdewereldlanden hoort. Dit was goed te merken in het dorp. 's Avonds hebben we nog wat slap geouwehoert (zoals we dat in Brabant zeggen) met natuurlijk een pilsje erbij. De volgende dag had Sander alles voor ons geregeld om de grens over te kunnen. Na een stevig ontbijt was het tijd om te vertekken richting de grens. Houdoe Sander, veel succes met je guesthouse!

Gisteren zijn we aangekomen in Siem Reap, Cambodja om de beroemde tempels van Ankor Wat te bewonderen. Over een week vliegen we naar Vietnam waar Bryan en Marijke een stukje van ons grote avontuur gaan meebeleven.