The end of our journey

22 december 2017 - Dubai, Verenigde Arabische Emiraten

Aangekomen in Puerto Princessa zijn we onmiddelijk naar het imigratiekantoor gegaan om ons visum te verlengen, aangezien we een aantal dagen langer verblijven dan toegestaan. Helaas waren de mensen hun biezen al aan het pakken om af te sluiten en moesten we een dag later terug komen. Na dit alles een dag later gedaan te hebben zijn we met de minivan vertrokken richting Port Barton. Dit is een klein dorpje waar enkel zandwegen liggen, kleine restaurantjes en een mooie baai. Het leuke aan dit dorpje vond ik de mix van toeristen en locals. Veel locals werken hier als visser, hebben een eigen bedrijfje of gaan naar school. Helaas voor Karli zat het genieten van dit moois er niet echt in. Haar ziek zijn leek een dag over, maar dat was weer terug. We hebben de dagen versleten met wat rondhangen, op het strand liggen en lekkere restaurantjes bezoeken. Daarna zijn we verder gereisd naar El Nido. Bijna net zo groot als Port Barton, maar veel toeristischer met uitgaansgelegenheid. El Nido staat erom bekend dat voedselvergiftiging aan de orde van de dag is. En ja hoor, het trof ons natuurlijk ook.
Al maanden op de planning stond de TAO Experience tour, die wij door zijn populariteit al lang van te voren geboekt hadden. Dit is een boottour die in 5 dagen tijd van El Nido naar Coron vaart en allerlei mooie eilanden af gaat. Om jullie een beeld te geven; op een aantal van deze eilandjes is Expeditie Robinson opgenomen. Net als bij Expeditie Robinson is het ook bij deze tour, zoals ze het zelf noemen, een digital detox. Er is geen wifi en weinig stroom. Alles draait om het eilandleven. Snorkelen boven het koraal, koken op vuur, slapen in bamboe hutten, zingen en dansen op het strand enzovoort. Maar één dag voor de tour nekte een pannekoek met Nutella ons. We werden in de avond beide kotsmisselijk, waardoor we de tour aan onze neus voorbij zagen gaan. Toch besloten we de volgende ochtend op de boot te stappen ook al voelde we ons nog steeds ziek. Met een groep van 19 mensen uit alle windstreken van de wereld en 9 Filipijnse bemanningsleden begonnen we ons avontuur. De eerste stop was een grot waar in gezwommen kon worden, maar Karli en ik waren te druk bezig met ons eten binnen te houden. Aan het einde van de dag arriveerde we op een eiland waar mooie bamboe hutten ons op stonden te wachten. We voelde ons al een stuk beter en ik kon zelfs een potje volleybal spelen. Na een goed diner, potjes Monopoly en het vieren van een verjaardag was het tijd om te gaan slapen.

De volgende ochtend vertelde Jeff, onze geweldige leider, dat er een tyfoon op komst was en de plannen geweizigd moesten worden. We vaarde eerst naar een eiland waar TAO een school en dagverblijf heeft gebouwd voor de lokale kinderen. Naast een toeristisch bedrijf is TAO ook initiatiefnemer op het gebied van educatie op kleine eilandjes. Zij bieden jongeren de mogelijkheid om zichzelf te ontwikkelen en uiteindelijk een baan aan te bieden binnen TAO. Aan het einde van de dag kwamen we aan op het basiskamp. Hier hebben we uiteindelijk bijna drie dagen vast gezeten met flinke windstoten en regenbuien. Dit klinkt verschrikkelijk, maar het was prima vertoeven. Doordat we niet veel konden doen vermaakten we onszelf met kaartspellen, yoga, verhalen vertellen, drankjes drinken en vooral veel en overheerlijk eten. Door de storm werd de band met onze groep steeds sterker en leerde we elkaar beter kennen.

Op dag vier had de bemanning bedacht om toch maar een uitje naar een waterval te organiseren, ook al regende het pijpenstelen, de hele groep had er zin in! We werden vervoerd in een Filipijnse jeepney, waar ook onze lunch in gemaakt werd. De waterval was enkel te bereiken met een wandeling door de jungle en vijf rivieren. Dat was al een ervaring op zich. Aangekomen bij de waterval heb ik een frisse duik gemaakt en kregen we onze lunch geserveerd. We hadden niet gedacht dat die lunch er zou komen, maar de bemanning had alle potjes en pannetjes mee gesjouwd door de wilde rivieren. Zij deden er alles aan om ons een mooie tour te bieden. Op de laatste dag van de tour moesten we aan een stuk door naar Coron. Omdat Jeff en de bemanning vonden dat onze tour niet compleet genoeg was vanwegen de storm hadden ze een verassing. Onze tour werd met een extra nacht verlengd!
Die dag zijn we naar een klein dorpje geweest om vervolgens door te varen naar een eilandje om de nacht door te brengen. Ik moet zeggen dat de TAO Experience echt zijn naam waar heeft gemaakt, want wat was het een ervaring! Jeff en de bemanning, bedankt voor de goede zorgen en alle medereizigers bedankt voor het lachen, gieren en brullen.

Met het einde van de TAO kwam er ook een einde aan ons Filipijnen avontuur. Het land van de vele palmbomen, de mooie stranden, de gave Jeepney's en waar op elke hoek van de straat een baksetbalnet hangt. Wij zijn er van gaan houden en durven wel te zeggen dat we hier nog ooit terug gaan komen.

Nu zitten we in de miljoenenstad Dubai voor onze laatste twee dagen. Om jullie nog wat wijzer te maken over onze fantastische reis staan hier onder nog een rits 'wist je datjes'.



Wist je dat...

... we al veel vervoersmiddelen hebben gehad, zoals de boda boda in Uganda, de tuktuk in Thailand en de tricycle in de Filipijnen.

... Aziaten van zingen houden. Sommige zijn best goed, maar de meeste zijn bagger slecht.

... de mallariamug het dodelijkste dier van Afrika is. En daarna het nijlpaard.

... de orginele Indonesische taal vol met Nederlandse woorden zit, zoals: handoek, asbak, kanaalpoort, rekening en koelkast.

... Karli zin heeft in kaas.

... de meeste Chinezen irritant zijn. Ze kunnen niet zwemmen, niet rijden, zijn luidruchtig, kunnen niet communiceren, komen met bussen tegelijk en staan overal in de weg.

... een karaokebar in Azië iets meer is dan enkel een karaokebar.

... er veel ladyboys in Azië rondlopen.

... de valuta in Laos 'kip' heet. 'How many chicken does this coffee cost?' (die grap snapten ze nooit)

... de meeste Chinezen irritant zijn... of had ik dat al gezegd??

... Ugandezen soepele heupen hebben en beter kunnen dansen dan ons. Dansen mag je dat van ons dan bijna niet meer noemen.

... roken in Uganda een taboe is en in Indonesië bijna iedereen rookt.

... we bijna in elk land een dokter bezocht hebben, behalve in Cambodja (daar zijn we ook maar 8 dagen geweest).

... veel mooie zwerfhonden in Azië rondlopen.

... veel Aziaten de 'f' en de 'v' niet uit kunnen uitspreken. Ze vroegen Rick om copy, maar dat bleek coffee te zijn.

... je vermoord kan worden als je in de Filipijnen drugs gebruikt.

... Karli panisch wordt van zand in bed.

... Rick panisch wordt van vleermuizen.

... Aziatische mannen hun shirt omhoog trekken om af te koelen, waardoor ze met hun blote buik gewoon over straat sjokken.

... op deurdrempels stappen in een Buddhistische tempel ongeluk brengt.

... op veel plekken in Azië jonge kinderen al brommer (motor) rijden. Bij een basisschool in Laos zagen we geen honderden fietsen, maar honderden brommers in het 'fietsenrek' staan.

... ze in Uganda Rolex eten. Dit is niet het dure horloge merk, maar komt van de benaming "rolled eggs".

... we de hele reis gekko's zijn tegen gekomen. Deze hagendissen komen 's avonds tevoorschijn en roepen hun eigen naam. Zo hard dat dat je niet denkt dat het uit dat beestje kan komen.

... we gevallen zijn met de brommer in Laos en niks hebben verteld tegen ons pap en mam (anders zouden ze bezorgd worden). Rick loopt nog steeds met een litteken op zijn been rond.

... we toch wel blij zijn dat we weer naar huis gaan.

... we ook denken dat we heel snel weer heimwee gaan krijgen.

Foto’s

5 Reacties

  1. Appie en Elly:
    22 december 2017
    Wat een geweldige afsluiter Karli en Rick! Lijkt me erg gaaf om op zo'n eiland te zitten en op elkaar aangewezen bent als groep. Wat brengen jullie veel mee naar Zurrik en Gastel in jullie "rugzak"! Om nooit meer te vergeten. En met zo'n ervaring samen kunnen jullie verder bouwen! Super fijn om mee te mogen genieten, Dankjewel! En snel, tot ziens in Zurrik. 🤗 😘
  2. Erica:
    22 december 2017
    Echt heel gaaf. Jammer dat het afgelopen is. Ik denk zeker dat jullie heimwee krijgen. Zeker als ik de mooie foto's zie. Dan krijg ik zelfs heiwee😊😊.
    Maar hier thuis lekker alles weer eten is toch ook wel heel leuk.
    Geniet er nog van en tot snel.
  3. Hennie Driessen:
    22 december 2017
    Dank je wel Karli en Rick voor dit afsluitende verhaaltje en de leuke/verrassende "wist je datjes" ! Dat jullie heel snel weer heimwee gaan krijgen naar het leventje van de afgelopen 5 maanden kan ik met de verhalen, foto's en video's in gedachten heel goed begrijpen. Die waardevolle herinneringen moet je vooral de rest van je leven blijven koesteren... Maar nu eerst naar huis komen en proberen hier voorlopig niet bij de dokter of ziekenhuis te moeten komen :-) Geniet nog heel even van Dubai en tot op Schiphol morgenavond !
  4. Hennie Driessen:
    22 december 2017
    Dat jullie na terugkeer morgenavond in Zurrik/Gastel al heel snel weer heimwee zullen krijgen naar dat "luxe leventje" van de afgelopen 5 maanden kan ik heel goed begrijpen. Die prachtige indrukken, verhalen, foto's, video's en herinneringen heb je voor de rest van je leven en blijven ontzettend waardevol ! Maar nu eerst terugkomen !!!
    Trouwens: na lezing van de (leuke) "wist-je-datjes": we hebben jullie ook niet alles verteld hoor van wat hier allemaal is gebeurd...:-)
  5. Pap Mam Stijn Anouk en Willem:
    22 december 2017
    Lieve Rick en Karli,
    Het einde van jullie vijf maanden mooie avontuur is bijna in zicht. Wat hebben jullie genoten, en wij hebben een klein beetje mee mogen genieten.
    Deze prachtige waardevolle herinneringen neem je voor de rest van je leven mee!
    Wij zijn heel benieuwd naar jullie verhalen.

    Tot morgen!