Dieptepuntjes, letterlijk en figuurlijk.
7 december 2017 - Cebu City, Filipijnen
Na het plaatsen van ons vorige blog zijn we de volgende ochtend in alle vroegte richting Apo Island gegaan. Dit is een vulkanisch eilandje, met een aantal stranden. De reden dat we hier naartoe gingen is echter om zeeschildpadden te spotten. Nu hebben we het geluk dat we er vorig jaar op Curaçao en deze reis al een aantal hebben mogen zien, want het blijven echt ontzettend mooie beesten. Ze blijven zo lekker rustig en zijn totaal niet angstig voor mensen. Op Apo Island zijn ze echter nog een stukje groter dan eerdere schildpadden die we gezien hebben. Naast de vele grote schildpadden hebben we ook nog heel mooi koraal mogen zien. Na onze tweede snorkelronde zijn we met de boot weer terug aan land gegaan.
De volgende dag zijn we in de ochtend vertrokken richting het plaatsje Moalboal, gelegen op het eiland Cebu. Na een tricycle, bootje en een bustocht kwamen we aan het eind van de middag aan in het guesthouse waar we 2 nachten zouden verblijven. We hebben die dag de zonsondergang nog meegepakt en zijn na een hapje en een drankje op bed geploft. De volgende ochtend werd Rick niet fit wakker. Aangezien dit onze enige hele dag was hadden we wel in gedachten om deze dag juist dingen te gaan doen. Na een ontbijtje werd het ons al snel duidelijk dat dit vooral een rustig dagje ging worden, Rick was aardig beroerd. Af en toe een stukje lopen om te eten en verder hebben we eigenlijk de hele dag op de kamer gelegen, wat tv programma's gekeken, geleerd voor de duiktheorie en geslapen. Af en toe zitten die dagen er (helaas) bij.. De volgende ochtend ging het Rick gelukkig al iets beter af. Aangezien we nog een lange trip te gaan hadden naar het eiland waar we wilden gaan duiken besloten we die ochtend na het ontbijt vast een stuk te reizen. Tegen het eind van de middag kwamen we aan in Cebu City. Hier hebben we overnacht en zijn de volgende middag na een 5 uur durende busrit bij Maya aangekomen.
Vanaf hier hebben we de boot gepakt naar het eiland Malapascua. Dit eiland staat bekend om zijn duiken met de Thresher sharks. Voordat we dat mochten doen moesten we eerst onze PADI (duikbrevet) halen. Zoals sommige van jullie weten hebben we dat vorig jaar op Curaçao ook geprobeerd. Ik kreeg daar echter mijn oren niet goed geklaard en hebben daardoor beide onze curcus af moeten breken. Nadat we deze reis al verschillende duikinstructeuren tegen zijn gekomen die allemaal verklaarden dat dat niet vaak voorkwam en meestal aan de juiste begeleiding ligt, begon het toch weer te kriebelen. Nadat we er hier vol voor wilde gaan en de theorie voor de tweede keer geleerd hadden, bleek bij aankomst dat ik mijn PADI hier niet kon gaan halen. Mijn duiksportkeuring van vorig jaar was verlopen, dat wist ik. Toen was het echter niet noodzakelijk en hebben wij een hele medische vragenlijst niet eens gezien. Nu wel.. Ik kon alleen niet overal 'nee' invullen en heb daardoor moeten besluiten dat ik hem (wederom) niet mag gaan doen. Ik heb echt ontzettend gebaald.. En dat doe ik nu nog steeds. Het is gewoon weer even slikken wanneer je dingen die je graag zou willen door medische redenen niet kunt, ook al weet ik dat het hier over een luxe product als duiken gaat.. Daarnaast was het soms ook lastig om wel in Rick zijn enthousiasme mee te gaan. Gelukkig kennen Rick en ik elkaar inmiddels aardig en spreken we die dingen ook gewoon uit. Er was geen discussie over mogelijk dat hij het wel ging doen. Rick hoort gewoon in dat water, hij is er gek op! Toen ik over mijn grootste teleurstelling heen was, besloot ik die dagen er alleen op uit te gaan. De eerste dag heeft Rick 's ochtends oefeningen gehad en in de middag zijn eerste duik. In de middag ben ik ook meegeweest op de boot, om te snorkelen en gezellig te praten met de locals (ze praten hier namelijk Engels, ideaal!). We hebben het voornamelijk gehad over het Nederlandse weer. Mensen in warme landen kunnen het zich niet voorstellen dat het zo koud kan worden. Daarnaast heeft hij zich enorm verbaasd over mijn moedervlekken (waar ik al meer vragen over heb gekregen) en dat ik mijn benen scheer. Heerlijk gesprek.
In de avond liep het hele eiland uit naar hun vaste zaterdagavond bezigheid, namelijk een hele leuke 'kermis'. Er stonden kraampjes waar kinderen en ouderen konden gokken, er was een enorm grote bingo en het basketbalveld was omgetoverd tot een waar discoparadijs. We wilden eigenlijk nog naar het karaokefeest, maar Rick moest nog theorie leren en ik voelde me niet helemaal top. De volgende dag heeft Rick weer oefeningen gedaan en heeft hij 's middags weer een duik gemaakt. Hij deed het (naar horen zeggen) heel goed. In de middag had ik weer graag mee gewild, maar ik had helaas het backpackerskwaaltje aardig te pakken.. Nadat Rick na 3 dagen zijn PADI open water gehaald had wilde we dit natuurlijk vieren. Ik was alleen nog steeds meer in bed of op de wc te vinden dus helaas liep dat een beetje in het water. De volgende ochtend is Rick om 04.00 vertrokken om de duik van 30 meter met de Thresher sharks te gaan doen. Ontzettend gaaf was het en dan hield hij zich nog in om mij niet nog meer jaloers te maken geloof ik haha (een filmpje van die duik staat bij video's). Die duik was ook zijn laatste duik en dat betekende dat we er weer samen op uit konden. Ik was nog steeds niet veel waard, maar met wat behelpen ben ik de dag redelijk doorgekomen. Die dag was het 5 december, Sinterklaasavond. Normaal gesproken echt een familiefeestje voor ons. Nu was ik al dagen niet fit en bezocht ik ook 's nachts bijna meer de wc dan het bed en ja dan komt het verlangen naar huis weer wat meer op. Alhoewel we dus totaal niet in de Sinterklaassfeer zaten, worden we al enkele weken klaargestoomd voor kerst! Overal is al weken versiering, horen we kerstmuziek en staan er kerstbomen. Blijft grappig om dat met deze temperaturen te zien.
Op dit moment wachten we op ons vliegtuig om naar Palawan te vliegen. Een korte binnenlandse vlucht, naar een ander eilandje. Ik ben nog steeds niet beter helaas, maar al heel blij dat ik gisteren de terugrit van Malapascua naar Cebu City redelijk goed ben doorgekomen!
Dit was het voor nu, een minder enthousiaste blog als gewoonlijk. We zeiden tegen elkaar wat moeten we (naast het duiken en Apo Island) toch schrijven over afgelopen weken? Maar hé ook dit hoort er (helaas) bij. Ook in ons backpackers bestaan is het heus niet altijd rozengeur en maneschijn.
Jeuuuj. Om het positief af te sluiten, 5 uur vertraging, tijd genoeg om dit blogje online te gooien.
De volgende dag zijn we in de ochtend vertrokken richting het plaatsje Moalboal, gelegen op het eiland Cebu. Na een tricycle, bootje en een bustocht kwamen we aan het eind van de middag aan in het guesthouse waar we 2 nachten zouden verblijven. We hebben die dag de zonsondergang nog meegepakt en zijn na een hapje en een drankje op bed geploft. De volgende ochtend werd Rick niet fit wakker. Aangezien dit onze enige hele dag was hadden we wel in gedachten om deze dag juist dingen te gaan doen. Na een ontbijtje werd het ons al snel duidelijk dat dit vooral een rustig dagje ging worden, Rick was aardig beroerd. Af en toe een stukje lopen om te eten en verder hebben we eigenlijk de hele dag op de kamer gelegen, wat tv programma's gekeken, geleerd voor de duiktheorie en geslapen. Af en toe zitten die dagen er (helaas) bij.. De volgende ochtend ging het Rick gelukkig al iets beter af. Aangezien we nog een lange trip te gaan hadden naar het eiland waar we wilden gaan duiken besloten we die ochtend na het ontbijt vast een stuk te reizen. Tegen het eind van de middag kwamen we aan in Cebu City. Hier hebben we overnacht en zijn de volgende middag na een 5 uur durende busrit bij Maya aangekomen.
Vanaf hier hebben we de boot gepakt naar het eiland Malapascua. Dit eiland staat bekend om zijn duiken met de Thresher sharks. Voordat we dat mochten doen moesten we eerst onze PADI (duikbrevet) halen. Zoals sommige van jullie weten hebben we dat vorig jaar op Curaçao ook geprobeerd. Ik kreeg daar echter mijn oren niet goed geklaard en hebben daardoor beide onze curcus af moeten breken. Nadat we deze reis al verschillende duikinstructeuren tegen zijn gekomen die allemaal verklaarden dat dat niet vaak voorkwam en meestal aan de juiste begeleiding ligt, begon het toch weer te kriebelen. Nadat we er hier vol voor wilde gaan en de theorie voor de tweede keer geleerd hadden, bleek bij aankomst dat ik mijn PADI hier niet kon gaan halen. Mijn duiksportkeuring van vorig jaar was verlopen, dat wist ik. Toen was het echter niet noodzakelijk en hebben wij een hele medische vragenlijst niet eens gezien. Nu wel.. Ik kon alleen niet overal 'nee' invullen en heb daardoor moeten besluiten dat ik hem (wederom) niet mag gaan doen. Ik heb echt ontzettend gebaald.. En dat doe ik nu nog steeds. Het is gewoon weer even slikken wanneer je dingen die je graag zou willen door medische redenen niet kunt, ook al weet ik dat het hier over een luxe product als duiken gaat.. Daarnaast was het soms ook lastig om wel in Rick zijn enthousiasme mee te gaan. Gelukkig kennen Rick en ik elkaar inmiddels aardig en spreken we die dingen ook gewoon uit. Er was geen discussie over mogelijk dat hij het wel ging doen. Rick hoort gewoon in dat water, hij is er gek op! Toen ik over mijn grootste teleurstelling heen was, besloot ik die dagen er alleen op uit te gaan. De eerste dag heeft Rick 's ochtends oefeningen gehad en in de middag zijn eerste duik. In de middag ben ik ook meegeweest op de boot, om te snorkelen en gezellig te praten met de locals (ze praten hier namelijk Engels, ideaal!). We hebben het voornamelijk gehad over het Nederlandse weer. Mensen in warme landen kunnen het zich niet voorstellen dat het zo koud kan worden. Daarnaast heeft hij zich enorm verbaasd over mijn moedervlekken (waar ik al meer vragen over heb gekregen) en dat ik mijn benen scheer. Heerlijk gesprek.
In de avond liep het hele eiland uit naar hun vaste zaterdagavond bezigheid, namelijk een hele leuke 'kermis'. Er stonden kraampjes waar kinderen en ouderen konden gokken, er was een enorm grote bingo en het basketbalveld was omgetoverd tot een waar discoparadijs. We wilden eigenlijk nog naar het karaokefeest, maar Rick moest nog theorie leren en ik voelde me niet helemaal top. De volgende dag heeft Rick weer oefeningen gedaan en heeft hij 's middags weer een duik gemaakt. Hij deed het (naar horen zeggen) heel goed. In de middag had ik weer graag mee gewild, maar ik had helaas het backpackerskwaaltje aardig te pakken.. Nadat Rick na 3 dagen zijn PADI open water gehaald had wilde we dit natuurlijk vieren. Ik was alleen nog steeds meer in bed of op de wc te vinden dus helaas liep dat een beetje in het water. De volgende ochtend is Rick om 04.00 vertrokken om de duik van 30 meter met de Thresher sharks te gaan doen. Ontzettend gaaf was het en dan hield hij zich nog in om mij niet nog meer jaloers te maken geloof ik haha (een filmpje van die duik staat bij video's). Die duik was ook zijn laatste duik en dat betekende dat we er weer samen op uit konden. Ik was nog steeds niet veel waard, maar met wat behelpen ben ik de dag redelijk doorgekomen. Die dag was het 5 december, Sinterklaasavond. Normaal gesproken echt een familiefeestje voor ons. Nu was ik al dagen niet fit en bezocht ik ook 's nachts bijna meer de wc dan het bed en ja dan komt het verlangen naar huis weer wat meer op. Alhoewel we dus totaal niet in de Sinterklaassfeer zaten, worden we al enkele weken klaargestoomd voor kerst! Overal is al weken versiering, horen we kerstmuziek en staan er kerstbomen. Blijft grappig om dat met deze temperaturen te zien.
Op dit moment wachten we op ons vliegtuig om naar Palawan te vliegen. Een korte binnenlandse vlucht, naar een ander eilandje. Ik ben nog steeds niet beter helaas, maar al heel blij dat ik gisteren de terugrit van Malapascua naar Cebu City redelijk goed ben doorgekomen!
Dit was het voor nu, een minder enthousiaste blog als gewoonlijk. We zeiden tegen elkaar wat moeten we (naast het duiken en Apo Island) toch schrijven over afgelopen weken? Maar hé ook dit hoort er (helaas) bij. Ook in ons backpackers bestaan is het heus niet altijd rozengeur en maneschijn.
Jeuuuj. Om het positief af te sluiten, 5 uur vertraging, tijd genoeg om dit blogje online te gooien.
Wel mooie onderwater foto's maar wat is het zuur als je wederom je PADI niet mag halen.
En dan ook nog zo' n filmpje terug te zien van Rick.
Hopelijk word je gauw beter Karli. Zodat je fit je volgende trip kan gaan doen.