It's all about the experience
16 november 2017 - Ho Chi Minh City, Vietnam
It's all about the experience.. Ik hoor het mezelf nog denken in de slaapbus van Qui Nhon naar Dalat waar we als enige westerlingen in zaten. It's all about the experience, maar soms ben je even klaar met the experience.. Even verlangde ik er weer naar om met een kop koffie onder een dekentje thuis op de bank te liggen. Om geen gorgelende mensen, te kleine stoelen, jengelende kinderen, een té enthousiast toeterende buschauffeur of bellende mensen om je heen te hebben midden in de nacht. Echter toen om 05.00 het eerste daglicht weer tevoorschijn kwam en we door alle leuke dorpjes en mooie natuur reden was dat verlangen als sneeuw voor de zon verdwenen. We kwamen om 06.00 aan in Dalat. Na onze backpacks gedropt te hebben in het hostel, zijn we op zoek gegaan naar een ontbijtje. We waren van ter voren voorbereidt dat Dalat kouder zou zijn. Tijdens het ontbijt kwamen we er alleen achter dat we het nog steeds koud hadden. Best erg als je bedenkt dat het 18 á 20 graden zal zijn geweest. Nadat we ons warmer aan hadden gekleed zijn we met de brommer op pad gegaan in Dalat. In de ochtend hebben we een Pagode en treinmuseum bezocht, waarna we na de lunch terug zijn gegaan naar ons hostel. Na een paar uurtjes slaap ingehaald te hebben zijn we de brommer weer opgestapt om naar onze volgende activiteit te gaan. Rick had namelijk een 3D museum gevonden in Dalat. Het had nog weinig reviews en we waren dan ook de enige bezoekers. Een fotograaf liep mee en wij mochten bij alle muurschilderingen poseren. In het begin waren we nog een beetje terughoudend, maar ons enthousiasme groeide met de minuut. Na ons een uur lang uitgeleefd te hebben zijn we naar de Maze Bar gegaan. Zeer zeker het meest rare café waar we ooit zijn geweest. Het café is 5 blokken hoog, maar bestaat uit 100 verdiepingen. Het was een doolhof met overal kleine gangetjes, trapjes en doorgangen. Toen we uiteindelijk de uitgang gevonden hadden zijn we de nightmarket op gegaan. Na hier een hapje gegeten te hebben zijn we optijd gaan slapen. De volgende ochtend stond de wekker weer om 05:45 voor de busrit naar Mui Né.
Tijdens de tussenstop kwam de warmte ons alweer tegemoet, de korte broek kon weer aan! Ook in Mui Né zelf was het heerlijk weer. Na de late lunch zijn we het strand op gegaan. De volgende dag stond onze jeep excursie op de planning. Met een jeep werden we opgehaald en zijn we eerst naar gekleurde zandrotsen geweest waar een riviertje tussendoor loopt. Hierna hebben we de haven bezocht met alle kleurrijke bootjes, waarna we naar de zandduinen zijn geweest. Mui Né staat bekend om haar witte en rode zandduinen. Het deed ons vooral denken aan een woestijn, erg gaaf om te zien.
De volgende dag hebben we lekker rustig aan gedaan en vertrokken we eind van de middag naar Ho Chi Minh City (HCMC) oftewel Saigon. Toen we later in de avond aankwamen waren we er al snel over uit dat we dit een leuke stad vonden. Overal leven, groen en gebouwen wisselen elkaar af. Aangezien we nog moesten eten zijn we nog even de stad in gewandeld en zijn we langs de Notre Dam gekomen. Vietnam is namelijk een kolonie van Frankrijk geweest en die Franse invloeden zie je nog regelmatig voorbij komen. De volgende dag stond onze wekker weer. We hadden namelijk een afspraak in het ziekenhuis voor Rick zijn teen. Na een uurtje stonden we weer buiten dus dat was top. We kwamen alleen tot de conclusie dat we tot dusver in ieder land een ziekenhuis of dokter bezocht hebben. Behalve in Cambodja, maar misschien kwam dat omdat we hier maar 8 dagen zijn geweest haha. We zijn ondertussen dus al aardig wat gewend en het verschil in ziekenhuizen is enorm. Van goede hygiëne tot een gammel gebouw, waar de wachtkamers buiten zijn. We hebben zelfs al een keer op de kamer gezeten met een bevallende vrouw, maar ach dan denk je maar weer.. It's all about the experience.
De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan, dingen geregeld en de kapper een bezoekje gebracht. Het was er een waar we normaal gesproken echt nooit zouden binnenstappen, maar ook hier bleek weer dat je je grenzen blijft verleggen. Een overvolle zaak, overal knippende mannen en vooral overál zwarte haren. Rick werd meteen voorin een stoel gezet ik achterin bij moeders met het geld. Ze heeft denk ik 10 minuten tegen me gepraat, zonder dat we ook maar 1 woord van elkaar hebben verstaan. Die 10 minuten waren blijkbaar al wel vertrouwd genoeg om haar blote voeten op mijn stoel te gooien en even lekker te gaan snurken. Nadat de kapper binnen kwam die ons moet knippen kamde hij eerst even zelf zijn haar en begon daarna met diezelfde kam Rick te knippen. Nadat ik ook geknipt was, liepen we een beetje beduusd naar buiten. Wat een kapper, maar wat maken juist deze momenten het ook hilarisch en heerlijk om hier te zijn!
De volgende ochtend stonden we wederom optijd op. Kris (mijn nicht) kwam namelijk deze dag aan om zelf van zuid naar noord Vietnam te reizen. Eerst wilden we echter een paar dagen samen op pad gaan. Nadat we gesetteld waren in onze driepersoonskamer hebben we HCMC te voet verkend. Door parken zijn we naar het oorlogsmuseum gelopen. Wederom indrukwekkend om te zien wat zich in Vietnam heeft afgespeeld en wat een oorlog überhaupt met mensen doet. Hierna hebben we nog een foodmarket bezocht, kwamen we bij toeval uit op een cultureelfeest, hebben we nog een drankje gedaan op een rooftopbar en als afsluiter heerlijk gegeten bij een mexicaan.
De volgende ochtend vertrokken we met de bus naar de mekong delta om een nacht bij een homestay te slapen. Daar aangekomen stond Ban ons al op te wachten samen met een vriend om ons naar zijn huis te brengen. Op 2 brommertjes reden we met 5 personen en 7 tassen door smalle weggetjes naar zijn huis. Het duurde nog niet eens 3 minuten, maar we kregen meteen in de gaten waar we waren. Klein dorpje, redelijk goede huizen, smalle paadjes, veel bananenbomen en bruggetjes. Bij zijn huis werden we hartelijk ontvangen door zijn familie. Ban is 3 jaar geleden van HCMC terug verhuisd naar hier toen zijn vader stierf om voor zijn moeder en opa te zorgen. Voorheen werkte hij als gids en hij probeert nu in het dorpje een goed lopende homestay op te bouwen. Een uur na aankomst zijn we met 3 brommers en chauffeurs op pad gegaan. Eerst hebben we een Vietnamese pannekoek gegeten en daarna een tempel bezocht. 's Avonds hebben we een uitgebreide maaltijd gekregen, waarna we redelijk op tijd naar onze kamers zijn gegaan. Aangezien de meeste Vietnamese rond 04:00 opstaan, was het ook voor ons bedtijd. Wij mochten de volgende ochtend iets later opstaan, in de vroege morgen zijn we naar de locale markt geweest. Alles wordt er iedere ochtend tussen 05:00 en 10:00 vers verkocht. Na ons ontbijt hebben we een boottocht over de Mekong gemaakt en op het water een fishfarm bezocht. Op de terugweg zijn we nog langs een fruitgaard gegaan om vervolgens onze taxi weer te halen maar HCMC. Waarna we in de avond afscheid genomen hebben van Kris.
Vandaag hebben Rick en ik een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis, maar vooral nog rond gedwaald door HCMC. Met haar 10 miljoen inwoners is het een ontzettend drukke stad, met overal toeterende brommers en auto's. De chaos heeft ook zeker zijn charme en wij hebben hier dan ook nog een laatste dagje van genoten. Onze laatste minuten in Vietnam hebben we doorgebracht met een ontzettend lieve taxichauffeur. Die in HCMC werkt om zijn gezin in Hoi An te kunnen onderhouden en met name voor de studie van zijn 2 dochters. Hij ziet ze 2 keer in het jaar en werkt hier rond de 100 uur per week. Als wij hem vragen wat hij dan verdiend is dat omgerekend zo'n 480 euro per maand. Hij hoopt dit nog 10 jaar te kunnen doen. Tot zijn dochters van school zijn en dan terug te kunnen naar Hoi An om bij zijn gezin te zijn. Het mooie aan dit alles is dat hij heel duidelijk maakt dat hij niet wil klagen omdat hij weet dat hij goed verdiend. We hebben hem ons laatste vietnamese geld gegeven en zo onze Vietnam trip afgesloten. Een prachtig land, met hele lieve, hardwerkende mensen.
Nu zijn de Filipijnen aan de beurt en daar hebben we heel veel zin in!
Heel veel liefs van ons.
PS. Er staan weer filmpjes én veel foto's bij.
PPS. We beginnen jullie allemaal toch wel te missen.
Tijdens de tussenstop kwam de warmte ons alweer tegemoet, de korte broek kon weer aan! Ook in Mui Né zelf was het heerlijk weer. Na de late lunch zijn we het strand op gegaan. De volgende dag stond onze jeep excursie op de planning. Met een jeep werden we opgehaald en zijn we eerst naar gekleurde zandrotsen geweest waar een riviertje tussendoor loopt. Hierna hebben we de haven bezocht met alle kleurrijke bootjes, waarna we naar de zandduinen zijn geweest. Mui Né staat bekend om haar witte en rode zandduinen. Het deed ons vooral denken aan een woestijn, erg gaaf om te zien.
De volgende dag hebben we lekker rustig aan gedaan en vertrokken we eind van de middag naar Ho Chi Minh City (HCMC) oftewel Saigon. Toen we later in de avond aankwamen waren we er al snel over uit dat we dit een leuke stad vonden. Overal leven, groen en gebouwen wisselen elkaar af. Aangezien we nog moesten eten zijn we nog even de stad in gewandeld en zijn we langs de Notre Dam gekomen. Vietnam is namelijk een kolonie van Frankrijk geweest en die Franse invloeden zie je nog regelmatig voorbij komen. De volgende dag stond onze wekker weer. We hadden namelijk een afspraak in het ziekenhuis voor Rick zijn teen. Na een uurtje stonden we weer buiten dus dat was top. We kwamen alleen tot de conclusie dat we tot dusver in ieder land een ziekenhuis of dokter bezocht hebben. Behalve in Cambodja, maar misschien kwam dat omdat we hier maar 8 dagen zijn geweest haha. We zijn ondertussen dus al aardig wat gewend en het verschil in ziekenhuizen is enorm. Van goede hygiëne tot een gammel gebouw, waar de wachtkamers buiten zijn. We hebben zelfs al een keer op de kamer gezeten met een bevallende vrouw, maar ach dan denk je maar weer.. It's all about the experience.
De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan, dingen geregeld en de kapper een bezoekje gebracht. Het was er een waar we normaal gesproken echt nooit zouden binnenstappen, maar ook hier bleek weer dat je je grenzen blijft verleggen. Een overvolle zaak, overal knippende mannen en vooral overál zwarte haren. Rick werd meteen voorin een stoel gezet ik achterin bij moeders met het geld. Ze heeft denk ik 10 minuten tegen me gepraat, zonder dat we ook maar 1 woord van elkaar hebben verstaan. Die 10 minuten waren blijkbaar al wel vertrouwd genoeg om haar blote voeten op mijn stoel te gooien en even lekker te gaan snurken. Nadat de kapper binnen kwam die ons moet knippen kamde hij eerst even zelf zijn haar en begon daarna met diezelfde kam Rick te knippen. Nadat ik ook geknipt was, liepen we een beetje beduusd naar buiten. Wat een kapper, maar wat maken juist deze momenten het ook hilarisch en heerlijk om hier te zijn!
De volgende ochtend stonden we wederom optijd op. Kris (mijn nicht) kwam namelijk deze dag aan om zelf van zuid naar noord Vietnam te reizen. Eerst wilden we echter een paar dagen samen op pad gaan. Nadat we gesetteld waren in onze driepersoonskamer hebben we HCMC te voet verkend. Door parken zijn we naar het oorlogsmuseum gelopen. Wederom indrukwekkend om te zien wat zich in Vietnam heeft afgespeeld en wat een oorlog überhaupt met mensen doet. Hierna hebben we nog een foodmarket bezocht, kwamen we bij toeval uit op een cultureelfeest, hebben we nog een drankje gedaan op een rooftopbar en als afsluiter heerlijk gegeten bij een mexicaan.
De volgende ochtend vertrokken we met de bus naar de mekong delta om een nacht bij een homestay te slapen. Daar aangekomen stond Ban ons al op te wachten samen met een vriend om ons naar zijn huis te brengen. Op 2 brommertjes reden we met 5 personen en 7 tassen door smalle weggetjes naar zijn huis. Het duurde nog niet eens 3 minuten, maar we kregen meteen in de gaten waar we waren. Klein dorpje, redelijk goede huizen, smalle paadjes, veel bananenbomen en bruggetjes. Bij zijn huis werden we hartelijk ontvangen door zijn familie. Ban is 3 jaar geleden van HCMC terug verhuisd naar hier toen zijn vader stierf om voor zijn moeder en opa te zorgen. Voorheen werkte hij als gids en hij probeert nu in het dorpje een goed lopende homestay op te bouwen. Een uur na aankomst zijn we met 3 brommers en chauffeurs op pad gegaan. Eerst hebben we een Vietnamese pannekoek gegeten en daarna een tempel bezocht. 's Avonds hebben we een uitgebreide maaltijd gekregen, waarna we redelijk op tijd naar onze kamers zijn gegaan. Aangezien de meeste Vietnamese rond 04:00 opstaan, was het ook voor ons bedtijd. Wij mochten de volgende ochtend iets later opstaan, in de vroege morgen zijn we naar de locale markt geweest. Alles wordt er iedere ochtend tussen 05:00 en 10:00 vers verkocht. Na ons ontbijt hebben we een boottocht over de Mekong gemaakt en op het water een fishfarm bezocht. Op de terugweg zijn we nog langs een fruitgaard gegaan om vervolgens onze taxi weer te halen maar HCMC. Waarna we in de avond afscheid genomen hebben van Kris.
Vandaag hebben Rick en ik een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis, maar vooral nog rond gedwaald door HCMC. Met haar 10 miljoen inwoners is het een ontzettend drukke stad, met overal toeterende brommers en auto's. De chaos heeft ook zeker zijn charme en wij hebben hier dan ook nog een laatste dagje van genoten. Onze laatste minuten in Vietnam hebben we doorgebracht met een ontzettend lieve taxichauffeur. Die in HCMC werkt om zijn gezin in Hoi An te kunnen onderhouden en met name voor de studie van zijn 2 dochters. Hij ziet ze 2 keer in het jaar en werkt hier rond de 100 uur per week. Als wij hem vragen wat hij dan verdiend is dat omgerekend zo'n 480 euro per maand. Hij hoopt dit nog 10 jaar te kunnen doen. Tot zijn dochters van school zijn en dan terug te kunnen naar Hoi An om bij zijn gezin te zijn. Het mooie aan dit alles is dat hij heel duidelijk maakt dat hij niet wil klagen omdat hij weet dat hij goed verdiend. We hebben hem ons laatste vietnamese geld gegeven en zo onze Vietnam trip afgesloten. Een prachtig land, met hele lieve, hardwerkende mensen.
Nu zijn de Filipijnen aan de beurt en daar hebben we heel veel zin in!
Heel veel liefs van ons.
PS. Er staan weer filmpjes én veel foto's bij.
PPS. We beginnen jullie allemaal toch wel te missen.
Geniet nog maar lekker.
Neemt niet weg dat ik opnieuw ontzettend heb genoten van jullie verhaal, foto's en filmpjes ! Heel veel plezier gewenst in de Filipijnen de komende maand en probeer daar weg te blijven bij een dokter of ziekenhuis hè !